Tungkol sa Undas

Oo nga naman, meron nga pala tayong undas as Pinas. Kundi ko pa pinasyalan si Kiko, nawaglit na sya sa aking isipan. Masyado akong natutok sa Halloween samantalang hiram lang naman ang tradisyon na iyan sa mga naligaw na Amerikano nung unang panahon.

Ang Halloween e di naman talaga sineselebrate sa buong bansa. Aba kausap ko nga si Selvo kanina at nung Linggo pa daw tapos ang trick or treat sa baryo nila at nagtago daw sya. Huh? Ako pa kamo ang nalito, kasi di ba huling araw ng Oktubre ang Halloween? Mabilis talaga ang mga Pinoy basta selebrasyon ang pag-uusapan. Alala ko pa nung bata pa ako, pumupunta kami sa Magallanes Village para mag trick or treat, ipupuslit kami sa gwardya nung mga pinsan kong yaya ng mga inglis speaking na bata. Akala naman di halatang batang yagit kami, kasi kami lang ang di naka-costume sa mga nakiki-trick or treat, hehe! Yung mga pinsan ko na yon e asa Amerika na rin. Inampon nung mga ngayon e mama at ale para maging yaya naman ng mga anak nila ngayon. Oops, mabalik tayo sa usapang undas.

Undas ang tawag sa reunion na ginagawa ng buong pamilya, kasama pati ang mga yumao na sa buhay, kapag unang araw ng Nobyembre. At dahil isang taong nananahimik ang mga kaluluwa, ganun naman ang kabaligtaran kapag araw ng mga patay (undas nga). Maingay at masaya: may kantahan, may inuman at kainan, may tong-its, may mahjong, may suntukan at pikunan pa nga minsan e.

May mga pinsan akong iglesia ni kristo, sempre hindi uso sa kanila ang ganito. Sa mga katoliko lang yata ang tradisyong ito e; pero teka muna, ang mga Instik din pala ay ganito rin mag-celebrate, mas marami nga lang silang pagkain at mga anik-anik. Kung asa Pinas ako, ngayong gabi pa lang ay nagkakagulo na sa bahay namin sa prepasyon para sa undas. Lutuan, empake ng mga gamit na dadalhin, at ang mga bata ay di na makatulog sa sobrang excitement. Tapos alas 5 pa lang ng umaga ay pilahan na sa banyo kasi dapat bago mag alas sais e on the road na kami patungong Manila Memorial Park. Kung saan magtirik ng kandila, mag-dasal at pagkatapos e kanya-kanyang gimik na. Ang hilig kong gawin, pagkatapos mabusog ang tyan ko; ay magpakyut naman. Actually, iikutin namin ang parke at baka sakaling makakita kami ng artista, ehehe.

Mga alas dos ng hapon e uuwi na kami, kasi may kapalit nang magbabantay o sa madaling sabi ay may iba namang makikigulo. Pag-uwi sa bahay e antay na kami ng mga kapitbahay kasi sabay sabay naman kaming maglalakad papunta sa sementeryo sa Pasay. Duon naman kami makikisiksik. Matatapakan ang mga paa. Mamatayan ng mga kuko. Mawawalan ng isang pares ng tsinelas. Pero masaya dun kasi mas magulo, ingat nga lang at baka magkapalitan ng mukha.

Hate ko lang kapag umulan, kasi ang putekkkk. Arrgh. Sira ang porma ko. Dun ko pa naman nakikita ang silay ko. Crash ko ba sya nung elementary kami, klasmeyt ko. At tuwing undas lang kami ulit nagkikita, pasulyap pa. Kasi di sya pwedeng makarating sa libingan nung kamag-anak nya kung di sya maki-raan makisampa sa libingan ng lola ko. Ang sweet ano? Kaya di ako manalo sa palakihan ng wax dahil parati n lang akong di maka concentrate at ayaw kong makapuslit sya sa aking paningin.

Sa tingin nyo kaya kapag naki-undas ako sa mga sunod na taon, magkikita pa rin kami nung aking silay? Hmp, umasa pa si kengkay. Pero masarap i-kwento itong aking love affair sa mga anak ko sa mga susunod na taon. Ano kaya sasabihin nila?