Maganda sa Anawangin Beach pero mag-ingat kayo

patalastas: kung gusto ninyo kumita ng konting pang-shopping, join kayo dito sa clubshop.com easy lang, just click and be a member. at ang masarap, libre!!!

 

Ito ang napakagandang vista ng Anawangin Beach, Zambales. Ang ganda di ba? Kahit ako gusto kong marating yan, kundi lang dahil sa forwarded email na natanggap ko; kung saan naka attach din ang mga pictures na yan. Kayo na ang bahalang mag desisyon.

—–

This is a true story. Nangyari lang siya last Holy Week.

Behind the Beauty of Anawangin

Holy week,..long weekend ng March, nagkasundong mag out-of-town ang sampung magbabarkada. Ang napiling lugar, Anawangin. Para medyo malayo naman sa polusyon ng Maynila at ma-relax naman ang mga utak mula sa araw-araw na stress ng opisina. A week before pa lang nakapagpa-reserve na kami ng tickets sa bus, seat # 1 to 10 pa nga kami,ganun ka-excited. Wednesday 12midnight ang byahe namin, mabilis at maluwang naman ang kalsada kaya alas-tres pa lang ng madaling araw ng huwebes nasa SanAntonio na ang grupo. Ang San Antonio ay isang bayan sa Zambales na jump-off para papuntang Anawangin.

Madilim pa ng mga oras na yun kaya tambay muna kami sa plaza ng San Antonio, kwentuhan at kulitan muna habang nagpapa-umaga para makabili sa palengke ng iba pang madadalang pagkain, habang ang iba?y nakikipag-negotiate na ng tricycle patungong Pundakit (shoreline para maka-arkila ng bangka patungong Anawangin. Very entertaining ang mga tricycle drivers (dahil kikita nga naman sila sa amin), halos lahat nag-aagawan para lang kontratahin sila, nakilala Ko dun si Kodz, siya yung pinili namin kasi siya yung mukhang mas informative, yung iba halatang pera lang ang habol. Ayon kay Kodz lagi siyang naghahatid dun, marami na rin daw siyang suking manilenyo at labing-isang beses na daw siyang nakapunta sa Anawangin mismo. Sa tagal ng kwentuhan namin wala siyang nababanggit na delikado o sakunang pangyayari sa lugar, pawang kagandahan lang ng lugar, binigay pa nga niya yung cell number niya para ma-text ko raw siya kung pupunta uli kami dun.

Mga 15 minutes from San Antonio to Pundakit, pagdating dun negotiate na kami ng bangka, nakilala namin si Vic, isang bangkero sa Pundakit, wala kaming ibang usapan kundi kung magkano ang kontrata sa kanya at kung kailan kami muli susunduin mula Anawangin.

Around 7am nasa Anawangin na kami, hanap agad ng magandang camp area sa gitna ng matataas na pine trees, di ko ikakaila na maganda ang lugar, tahimik at relaxing. Habang nag-aayos kami ng mga gamit at nagpi-pitch ng mga tents, lumapit ang isang ale sa amin, maganda ang ngiti at mukhang mabait, malumanay ang boses niya ng sinabi niyang siya ang caretaker ng isla, siya daw si Aling Ligaya. Umalis saglit at bumalik na may kasama pang isang babae, buhat nila ang isang maayos na papag na gawa sa kawayan, binaba nila sa gitna ng area namin at sinabing patungan daw ng mga pagkain o anumang gamit. Sabay alis, walang ibang sinabi kung may bayad man yun o wala, pero napagtanong namin sa mga katabi naming naka-camp na dun na P50 per head at per day daw.

Habang nag-aayos ang grupo may mga nagluluto na ng pancakes for breakfast, set na din ng tripod ng camera at picture taking na agad, halatang sabik ang isat-isa sa muling pagsasama ng tropa, matagal na rin kasing walang get-together dahil puro busy sa trabaho at kayod talaga para sa mga magagandang plano sa pamilya.

After breakfast excited na ang lahat lumublob sa dagat, kanya-kanyang labas na ng mga snorkel, goggles, vest at fins, makikita sa mukha ng bawat isa ang excitement na i-enjoy at i-explore ang lugar. Di alintana ng lahat ang lamig ng tubig basta sige lublob, kwentuhan, tawanan, halos wala ring pahinga ang mga digicams sa kakakuha ng pictures. Enjoy ang lahat, walang kj, lahat nakangiti, nakatawa, masayang-masaya ang tropa, ang tropa na walang ibang hangarin kundi ang i-appreciate ang ganda ng Anawangin.

Kinagabihan, set-up na ng lamp, habang nagluluto ng dinner ang ilan, nakapalibot naman ang iba sa kamustahang kwentuhan, bumangka si Mel, tropa ko since college na arkitekto na, bumanat na naman siya ng mga magic tricks niya kasama ang isa pang tropa na lagi niyang nililibang, kami naman kahit bilib sa ginagawa niya di na lang naming pinapahalata. Natatandaan ko pa nun na nagbilin ako ng pasalubong kay Mel kasi naka-line up na siya sa opisina nila na pupuntang Hawaii . Natapos ang gabing yun sa malalakas na tawanan at masasayang kwentuhan.

Kinabukasan, Biyernes Santo. Snorkling uli ang ilan sa tropa, explore uli sa islang may magagandang corals at makukulay na isda, halos di mo mamamalayan ang oras sa sobrang pagkalibang.
Pagdating ng Lunch time, sabay nagsalu-salo ang buong tropa sa pagkain, pagkatapos yung iba umidlip sa pagkapagod. Bandang hapon ng nagkayayaan yung apat pa naming kasama na mag-swimming uli, dalawa sa kanila ang naka-vest kasama si Gwen, girlfriend ni Mel. Di naming akalaing may naghihintay na sakuna para sa kanila ng mga panahon na yon. Habang nagpapahinga kami sa camp site, bandang alas-kwatro ng hapon, nagulantang ang katahimikan dahil sa pagdating ng isang kasama nila Mel galing sa dagat, tumatakbo?t hinihingal habang sinasabing ?nalunod si??nalunod si????..di pa man din siya tapos sa sinasabi niya agad naming dinampot yung natitirang vest at snorkel, dahil sa pagka-intindi naming nalulunod pa lang siya ng mga panahong yon. Hinihingal sa pagkakatakbo ng pagdating namin sa lugar, marami ng nakapalibot na tao. Pagpasok ko sa loob, nakita ko ng umiiyak si Gwen sa tabi ni Mel. Si Mel walang malay at langtang gulay habang sini-cpr ng dalawang lalaking di namin kilala, yung ibang kasama naming nangontrata na ng bangka para madala agad si Mel sa hospital.

Habang nasa bangka kahit walang malay patuloy naming kinakausap si Mel at pinipisil ang mga daliri sa kamay at paa niya. Halos paliparin ng bangkero ang bangka laban sa mga malalakas na alon ng hapon na yun. Bawat minuto parang ga-oras ang tagal ng byahe namin dahil sa layo. Tinatanong naming ang diyos kung bakit, mabait naman si Mel, mabuting anak sa pamilya niya, matulungin sa tropa, kwento pa nga ng girlfriend niya may ipon siya para sa pagpapatayo ng bahay para sa nanay niya, marami pa siyang gagawin?.bakit si mel?

Pagdating ng Pundakit, ang daming tao pero kakaunti ang nagkukusang tumulong, kailangan mo pang murahin para tulungan ka sa pagbuhat. May nurse na lalaking lumapit he knows cpr daw, kaya bomba uli kami kay mel habang hinihintay yung ambulansya na pinatawag ng pulis na nakatalaga dun. Ilang minuto din bago dumating yung ambulansya. Kinailangan pa naming buhatin ang mabigat na katawan ni mel papunta sa gate ng resort para maisakay siya sa ambulansya, tantsa ko nasa 20 meters din ang layo. Dun namin na-realize na ganun kalayo ang tatahakin sa tuwing magkakaroon ng sakuna sa Anawangin.

Pagkarga kay Mel sa ambulansya, salpak agad ng driver ng oxygen kay mel, akala naming magiging ok na ang lahat, tsaka namin nalaman na ibabyahe pa sa kabilang town (San Marcelino), dahil wala raw hospital sa San Antonio,..Ang tanong, Bakit walang hospital sa San Antonio ?
Ang nagpapalakas ng loob namin ay yung maayos pa ang kulay ni Mel at may pulso pa siya , alam namin na aabot siya kung madadala lang agad sa Ospital. Pero sadyang ayaw makisama ng tadhana ang tagal na naman ng byahe namin bago makarating sa Ospital. Pagdating sa San Marcelino Hospital, ilang minuto lang ng mailipat si Mel sa kama ng ospital, dun na sinabi ng duktor na din na niya kinaya?wala na si Mel..Ganun kabilis ang pangyayari..Di man katanggap-tanggap.

Pagsunod ng ibang kasama namin sa San Marcelino Hospital, dun namin sila nakausap tungkol sa pangyayari. Ayon kay German, (isa sa apat na magkakasama), tahimik at mababaw ang tubig, umabot man ng ilang metro mula sa pampang ang babaw pa rin daw. Nung nagsi-swimming sila, medyo may distansiya si Mel sa tatlong kasama, nagulat na lang sila ng biglang nagpupumiglas at sumisigaw si Mel na para bang may puwersang humihila sa kanya na sadyang di niya makayanang labanan. Magaling lumangoy si Mel, at lalong hindi siya lasing, wala sa sampung magkakasama ang nakainom, kaya nagtataka sila kung bakit di niya magawang makalangoy. Sumaklolo si German pero paglapit niya kay Mel di niya akalaing ganun kalakas ang pwersa ng current sa ilalim ,gayung tahimik naman ang tubig ng lumusong sila. Parang may halimaw sa ilalim na gutom sa pagkuha ng buhay ng tao.,..di kinaya ni German kaya pinilit nilang makaahon agad para makahingi ng tulong. May sumaklolo pero di rin nagtagumpay na masagip si Mel, nung may pangalawang sumaklolo tsaka lang daw nakuha si Mel na wala ng malay. Ganun daw ang pangyayari. Paano pala kung walang kusang tumulong?..malamang pati katawan ng biktima ay din a makuha.

Walang ?Danger? signs sa paligid,..wala ring Lifeguard,..wala ring salbabida man lang na pwede mong ibato sa nalulunod. Para saan yung sinisingil ng caretaker ng isla??ano lang ba yung maglagay man lang sana ng signs para aware ang mga tao na ganun pala ka-delikado sa lugar nila. Hindi kapakanan ng mga campers ang priority ng caretaker. Lahat ng ganda ng Anawangin ay nabura dahil sa pangyayaring yon, wala ka ng proteksiyon sa isla ang layo pa ng hospital na pagdadalhan sayo kung may sakuna.

Sabi pa ng isang nurse sa hospital na nakausap namin, di lang minsan may ganung pangyayari, dati daw may pamilya pang nalunod, meron din daw isang case na swimmer pa yung nalunod, Puro dayo daw yung mga nagbubuwis ng buhay, halos taun-taon daw. Bakit di man lang nababalita?..maging sa internet walang ibang balita kundi kagandahan ng lugar.. Kaya pala tahimik lang ang mga locals, mga tricycle drivers at mga bangkero dun, kasi pag kinuwento nga naman nila masisira ang hanapbuhay nila. Hanapbuhay nilang pagsasakripisyo ng buhay ng ibang tao.

Kung mahal mo ang kaibigan mo o pamilya mo, huwag mong ilapit sa mapanuksong ganda ng Anawangin, marami pang ibang magandang lugar. Gawin nating si Mel na ang huling biktima, at sigurado akong ikatutuwa ni Mel na makatulong tayo sa ibang tao na malayo sa sakuna. ?Don?t be a victim behind the beauty of Anawangin!!?

At para sa?yo Mel, ang pagdarasal namin para sa Mapayapang Paglalakbay. Habang-buhay kang nasa puso namin. May you Rest in Peace.

Sa pangyayaring naganap ng araw na iyon, maisip sana ng mga taong nakapaligid sa Anawangin na hindi lang pera ang importante sa buhay ng tao, hindi lamang ang kikitain nila ang una nilang isipin at sa bawat sentimong mahahawakan nila galing sa mga dayuhan sa kanilang lugar ay may kapalit ding pwedeng mangyari sa mga mahal nila sa buhay. Huwag nyong hintaying balikan kayo ng tadhana at gantihan kayo ng kalikasan, huwag nyong hintaying singilin din kayo kapalit ng mga buhay na nawala dahilan sa inyong kapabayaan. Napakasakit mawalan ng mahal sa buhay, at sana ang buhay na ibinuwis ni Mel ang maging paraan upang mabuksan ang mga mata ng sambayanan na hindi nakikita sa ganda ng lugar ang kaligtasan ng bawat isa. Maganda mang tignan ang lugar ng Anawangin, pero may multong nakatago sa gandang nakikita natin. Huwag na po nating pabayaang may madagdag pa sa mga buhay na nawala sa lugar na iyan, huwag nyo pong isapalaran ang inyong mga buhay! Magandang pakikisama ng mga nagpapatakbo at nangangalaga ng Anawangin lalo na ni Aling Ligaya hindi po matutumbasan ng buhay na lalamunin pa ng isla ng Anawangin!!!

Mel, maraming salamat sa iyong kabaitan hindi mo pa man oras ngunit kailangan naming tanggapin ang katotohanang binawi ka na ng Maykapal. Marami ka ng taong natulungan, marami ka ng mapasayang tao, mahirap man sa amin pero kailangan mo ng tumuloy sa iyong pupuntahan. Alam kong nasa tabi ka ng Diyos na Maykapal, at alam kong magiging masaya ka dyan. Huwag mo na kaming alalahanin dahil binigyan mo na kami ng mga alaalang hindi namin malilimutan, napakabait mong kapatid, tito at lalong lalo na bilang anak sa mga magulang natin. Humayo ka na at matahimik sa kandungan ng Panginoong Diyos. Maraming maraming salamat kapatid ko!!!! Mahal na mahal ka namin!!!!

MICHAELA MAXINO HERNAEZ
Sister of Melvin

—-

Ang sa akin, may karapatang malaman ng mga turistang dumadayo sa isang lugar na mabigyan ng mga konting pasintabi; ang masabihan sila sa mga panganib na maaring mangyari at dapat ring may konting pa-alala ang mga taong namamahala hindi lamang basta basta magiiwan ng lamesa at kung ano bang kailangan dahil mas importante ang magbigay ng babala at pasabi. Maganda na yung alam natin at handa tayo.

At dapat rin nating malaman, bilang mga dayo, kung saan tayo pupunta, kung anong klaseng lugar ang dadayuhin natin. Kung nasaan ang pinakamalapit na ospital at kung may mga emergency procedures o first aid bang available esp kung asa liblib na lugar tayo pupunta; kahit pa sabihin nating we wanted to be positive about everything. Dahil dapat enjoy lang tayo; pero dapat nating isaisip na minsan may ibang pangyayari na hindi natin maiiwasan. Kaya dapat, maging handa talaga.

At para naman sa mga opisyal, lalo na ng Department of Tourism – maraming magagandang lugar sa Pinas, bigyan sana natin ng oras ang pagkakaron ng info center para sa mga ganitong lugar na dayuhin pero asa kalibliban. Bigyan sana natin ng atensyon ang mga pagbisita sa mga ganitong lugar para malaman din ng mga kababayan natin at ng mga turistang taga ibang bansa; ang mga things to do, things to bring, things to expect.. etc. Kasi kapag may ganitong masamang balita lang ang lalabas, hindi na natin alam kung saan tayo pupunta at sempre bad press na agad yan. Nakakahinayang samantalang magandang destinasyon ang Anawangin Beach. Tulungan ninyo ang mga turistang maging handa sa lahat ng bagay – hindi lamang sa kasayahan.