bakit sila ganun?

kapag walo kayong magkakapatid na lahat e mga malalaki na at mga wala namang sakit, tapos ang tatay nyo e matanda na, mga 63 years old ba; sa tingin, sino ang dapat mag trabaho?

edi sempre, ang tatay na 63 years old.

kahit na sabihin pang hanggang grade three lang tinapos ni tatay, sya pa rin dapat mag trabaho para sa buong pamilya. okay, may mga tumulong din, mga dalawang anak yata.

kasi yung mga anak ni tatay na walo e hindi nakapag-aral. kahit pa binigyan silang lahat na magkakapatid ng kung sinong mabait na tao ng iskolaship.

oo, may iskolaship silang tinanggap. pero anong ginawa nila?

wala po. kasi po wala daw silang pamasahe papunta dun sa iskwelahan, wala silang pang baon — anak ng putchamos naman – ang daming dahilan.

bakit kaya hindi na lang nila sabihin na wala silang paki-alam sa edukasyon at sa magiging future nila dahil umaasa sila kay tatay na grade three lang ang tinapos? hindi man lang nila kinuha ang oportunidad na i-ahon si tatay nila sa kahirapan, at yung nanay nilang may sakit, pagkakataon na para maipagamot.

kasi wala silang pamasahe papunta sa iskwela, kasi wala silang pang baon. ang babaw naman mga chong!

sa akin kasi, kung gusto mong tulungan ang sarili mo at ang pamilya mo, gagawa at gagawa ka ng paraan. sino kaya sa atin ang naghahanap ng iskolarship pero walang makuha? sayang lang yung binigay sa inyong iskolaship, kakainis kayo, hmpf!

pwede naman sigurong makiusap para dun ka ipasok sa eskwelahan na malapit sa inyo di ba? para lakad na lang. at pwede rin sigurong humingi ka ng trabaho dun sa nagbigay ng iskolarship, alam mo yun, yung tipong maglalaba ako isang araw sa isang linggo, magiigib ng tubig, maglalako ng paninda, mag-kokolekta ng diyaryo at bakal, mga ganun ba…pwede nga minsan nalakarin papunta sa eskwela kung gusto mo talaga. pero kung tamad ka. ay, kawawa naman ang nanay at tatay mo, at mas nakaka-awa kayong magkakapatid. pathetic! o ngayong patay na si tatay at may sakit pa rin si nanay nyo? ano na gagawin ninyo?

edi magmaka-awa ulit para sa tulong. edi magturuan. panay laway na naman. sa totoo lang, tumingin kayo sa inyong paligid, andyan kaso sa gusot na iyan dahil umasa kayo sa kawawang tatay ninyo. tingnan ninyo ang sarili ninyo, asa inyo ang sagot — at kung bulag na kayo sa katotohanan, kawawa naman kayo.

kawawa din si kengkay kasi pinasakit nyo lang ulo ko. at oo, meron akong nabasa kahapon sa isa sa mga balitang pinas kung bakit ako nag-eemote ng ganito ngayon.

kung si kengkay nga, nung asa bangkok ako, akala rin yata nung mga umaasa sa akin e sarap ng buhay ko dun. ang yaman ko. ang dami kong pera. op kors, ang dami kong pera, feeling mayaman ako. pero isang araw lang yun sa isang buwan, kasi halos buong pera ko pinapadala ko sa pinas. kapag ubos na ang budget ko para sa akin? naglalakad na ako, minsan isang oras ako maglalakad para lang maka uwi sa bahay ko. at sa pagkain? nilagang mais na lang dun sa kanto. limang piso lang isa, at sempre, magbabaon ako ng tubig galing sa opis namin, kasi wala na rin akong pambili ng tubig ko.

nagsakripisyo ako nuon, pero tapos na yon, kasi may hangganan dapat ang lahat, dapat matuto rin silang tumayo sa sarili nilang sikap. maging maparaan tayo, lalo pat buhay ninyo, buhay ng mga nagmamahal sa inyo ang na-aapektuhan.

pero kung antay lang kayo ng antay, ng padala, ng charity — hay walang buhay na ganun. ano ba. gising! kainis, hmpf. alam nyo kaya kung sino at anong balita itong tinutukoy ko? kung alam nyo, mali ba ako?